Richard Aben stopt als trainer: "Kampioenschap was hoogtepunt"

Richard Aben nam enkele weken geleden na vijf seizoenen afscheid als hoofdtrainer van Vrouwen 1. Bij zijn aanstelling had Richard als doelstelling om het vrouwenvoetbal binnen Wittenhorst naar een hoger plan te tillen. Een lustrum later concludeert hij dat dat gelukt is: “Het kampioenschap was het hoogtepunt van mijn vijf jaar bij Wittenhorst.”

Het is een fraaie bekentenis die Richard Aben aan het einde van het interview doet. Hij geeft toe onderdeel te blijven van de Wittenhorst-familie. “Het is nog niet gepubliceerd op de website, maar ik ga Wittenhorst nog niet helemaal verlaten”, vertelt hij. “Ik treed toe tot de technische commissie en blijf de belangen van het meiden- en vrouwenvoetbal binnen Wittenhorst behartigen.” Desondanks is er alle reden om terug te blikken op zijn vijf jaar als hoofdtrainer, gezien hetgeen Richard heeft betekend voor het eerste dameselftal en het vrouwenvoetbal binnen Wittenhorst in het algemeen.

Na zijn aanstelling in 2017 presteerde het dameselftal in het eerste seizoen onder leiding van Richard verrassend goed in de derde klasse. “Het niveau van het dameselftal was eigenlijk wel goed. Je ziet als trainer meteen punten die je kunt verbeteren. De groep was erg hecht en stond ervoor open om te leren. We pakten de eerste periodetitel en dat was eigenlijk boven mijn verwachting. In de nacompetitie tegen Festilent zat er niet meer in, dat was vrij snel duidelijk.”

Geen ontkurkte flessen dus, maar dat was ook nog helemaal geen ramp. Een seizoen later zou alles anders zijn. Richard noemt het hét hoogtepunt van zijn trainerscarrière binnen Wittenhorst. “In de zomerstop kregen we versterking; er kwamen onder andere vanuit Venlosche Boys enkele dames naar Wittenhorst. Dat voelde direct goed. Binnen no time was het een hechte groep. Vanaf dat moment kun je aan de slag als trainer en dat pakte bijzonder goed uit.”

Wat heet. In het voorjaar van 2019 vierde het vrouwenelftal van Wittenhorst feest. Het kampioenschap in de derde klasse werd gegrepen, waarmee het vrouwenelftal promoveerde naar de tweede klasse. Daarmee was Richards doel nog niet gerealiseerd. “Met de promotie kwamen we inderdaad in die tweede klasse, maar we wilden daar een stabiele bespeler van worden. Dat is het grote doel geweest.” In het eerste (niet helemaal uitgespeelde) seizoen in de tweede klasse draaide Wittenhorst mee in het linkerrijtje. Dit seizoen werd een zesde plaats behaald. “Met die prestatie is voor mij de cirkel rond. Je kunt immers pas echt je waarde laten zien als je een paar seizoenen op rij in de tweede klasse speelt.”

Ook buiten het veld zag Richard progressie. Het vrouwenvoetbal wordt volgens hem veel serieuzer genomen binnen Wittenhorst, al blijft hij ook kritisch. “We horen nu echt bij de selectie en op organisatorisch vlak wordt er steeds meer gedaan voor het dameselftal. Er zijn echter nog wel stappen te zetten. Het is zonde dat er onder het eerste elftal momenteel niets zit. Ik denk dat het Wittenhorst-waardig is als er meer dames- en jeugdteams in de eigen gelederen komen.” Het is een doelstelling waar Richard in de komende jaren als gezegd zelf zijn steentje aan bij kan blijven dragen.

Buiten de hechte spelersgroep is er nog iets anders waarvan Richard in zijn tijd bij Wittenhorst heel erg heeft genoten. “Wat absoluut noemenswaardig is, is het feit dat ik in die vijf jaar een hele goede staf om me heen heb gehad. Neem Sander Brugman, Robin Janssen-Geurts, Henk Stiphout of Jan Beijers die veel heeft bijgedragen aan de verbetering van de techniek van de dames. En natuurlijk niet te vergeten zijn vriendin Sanne, die haar steentje heeft bijgedragen bij de keepers.” Toch springt er voor Richard één persoon bovenuit: “Hans Vervoort is voor mij echt de drijvende kracht binnen het vrouwenvoetbal van Wittenhorst. Hij heeft veertien jaar bij Dames 1 gezeten en verdient heel erg veel credits. Hij is goud waard geweest voor Wittenhorst. Hans is verder een geweldige persoonlijkheid.”

En zo boekte Richard zijn successen absoluut niet alleen. Na vijf jaar is het dus mooi geweest. “Het was een hele moeilijke keuze. Het vrouwenvoetbal zit me echt in het hart, maar ik heb ook een vriendin en dochter die binnenkort twee wordt. Het is kiezen tussen twee mooie dingen.” En dus maakte hij een weloverwogen keuze voor zijn gezin. Al zullen zijn vriendin en dochter het soms tóch nog even zonder hem moeten doen als hij enkele uren aan Wittenhorst blijft spenderen. Het bloed kruipt zo nu en dan toch waar het niet gaan kan.